روزهـآےِ بدوלּ بـآرآלּ...
ایـنجــآ که بـآرآن نمےِ آیـَد ... دَلیـل نمےِ شـود تـُو هم نیـآیےِروزهـآےِ بدوלּ بـآرآלּ...
ایـنجــآ که بـآرآن نمےِ آیـَد ... دَلیـل نمےِ شـود تـُو هم نیـآیےِ331*
همه می گویند:
لب هآیتــ همـآن میوه ممنوعه ست که آدمـ را از بهشتــراند..!
ولی دل عـآشق من را چه پروای سود و زیان؟
بهشتـ آغوشتـ رآ به هر بهــآیی میخرم...
330*
پاهایش بر زمین عرفات است و دلش جای دیگریست..!
رو به سوی کعبه می گرداند و چشمانش پر از اشک میشود..
دست به آسمان بلند می کند و
صدا می زند خدایش را
و عاشقانه می سراید غزل ناب عاشقی را..
او خدایش را خوب می شناسد
و رسم بندگی را هم خوب می داند
و چه زیبا یاد می کند از محبوبش
و چه نیکو می ستاید معشوقش را
از همان روزی که او نبوده ولی خدایش بوده است..
از همان روزی که در وجود مادرش به او زندگی بخشیده شده است..
و از تمام روزهایی که خدایش یار و نگهبان مهربان او بوده است...
و باز صدا می زند پروردگارش را
به بهترین نام ها
و زیباترین یادها که تنها سزاوار اوست...
چشم هایش را به آسمان میدوزد
و بآران اشک هایش بی امان بر گونه هایش می ریزد..
می داندکه این آخرین مناجاتیست که در میعادگاه عرفات با محبوبش دارد
و فقط خداست که میداند دیدار بعدی کجاست..!
...دشت سوزان کربلا
329*
اینجـآ ـکجـآی ـزمین ـاـــت کهـ من ـایسـتآده ـام؟!
نکنـد ـاز نقشـهـ جغرـآفیـآی خـدآ ـپآکــ ـشـده ـاــــت
کهـ ـهرگــز بآرآنی نمی ـبآرد..؟
نکند ـدرمیـآن هیـآهوی مردمـآن گـمـ شده ـاَمـ
وخدآ نمی خوآهد مرآ ببیـند..؟
هرروـزو ـهر ـشبــ
مختصـ ـآت دلـمـ رآدر گوش نسیـ ـمـ دعـآ میخوـآنمـ
شـآـید بهـ گوش خدآ برــــآند
کهـ در ـاین نقطهـ زمیـن کوـیریستــــ
کهـ دلـش ـبآرآن می خوآهــد...
328
فـرض کـن بــه عـکــاس بـگـویــــــــم :
تـارهـای سـپـیــــــد را سـیــاه کـنـــــــد.....
و چـیـــــن و چـروک هـا را مـاسـت مـالـــــــی...
و حـتـی از آن خـنـده هـا کـه دوسـت داری بـرایـم بـکـارد،
بـاز هـم از نـگـاهـــــــــم پـیـداسـت چـقــــدر ...
بـه نــبـــودنـــت خـیـره مـــانــــــده ام...
اِنـصـــآفــــ نـیـستــــــ
کــه دُنـیــآ آنـقـَـدر کـوچَـکـــــ بـآشـَــد
کــه آدَمـ هــآےِ تـکـرآرِے رآ روزے صـَـد بــآر بــِبـیـنــی
و آنـقـَـدر بـُزرگــــــ بــآشَــد
کــه نـَتـَـوآنـی آن ڪﺳﮯ رآ ڪﮧ دلـَــ ـ ـتـــــ مـیـخواهــَـد
حـَـتــی یـِکــــ بــآر بـبــیـنــــی...
و گاه
حبّه قندهای
رنگـارنـــگ
از جنسِ دلتنــگی
می افتند در فنجان دلم
و حل می شــوند؛ آرام آرام...
و روح مـن؛
سرمیکشد این نوشیدنی شیریــن را...
آری؛ سر میکشم این دلتنگیِ رنگـارنـــگم ر ا....
327*
آن لاله ای که پرپرشد...
تمام زندگی باغبانی بود که از دار دنیا فقط یک گل داشت
گلی که هر روز او را می بویید
می بوسید
آب می داد
و زندگی می بخشید..
ولی یک روز
لاله بر زمین افتاد
و اینبار او بود که با خون گرمش به باغبان و باغ زندگی می بخشید...
آن لاله ای که پر پر شد
شاید برادری بود که نمی شناختیمش
ولی قلب مهربانش برای ما می تپید...