330*

پاهایش بر زمین عرفات است و دلش جای دیگریست..! 

رو به سوی کعبه می گرداند و چشمانش پر از اشک میشود.. 

دست به آسمان بلند می کند و  

              صدا می زند خدایش را   

               و عاشقانه می سراید غزل ناب عاشقی را..     

او خدایش را خوب می شناسد 

و رسم بندگی را هم خوب می داند 

و چه زیبا یاد می کند از محبوبش  

          و چه نیکو می ستاید معشوقش را 

از همان روزی که او نبوده ولی خدایش بوده است.. 

از همان روزی که در وجود مادرش به او زندگی بخشیده شده است.. 

و از تمام روزهایی که خدایش یار و نگهبان مهربان او بوده است... 

و باز صدا می زند پروردگارش را 

                                   به بهترین نام ها   

                           و زیباترین یادها که تنها سزاوار اوست... 

چشم هایش را به آسمان میدوزد 

    و بآران اشک هایش بی امان بر گونه هایش می ریزد.. 

می داندکه این آخرین مناجاتیست که در میعادگاه عرفات با محبوبش دارد 

و فقط خداست که میداند دیدار بعدی کجاست..! 

                                            ...دشت سوزان کربلا