روزهـآےِ بدوלּ بـآرآלּ...

ایـنجــآ که بـآرآن نمےِ آیـَد ... دَلیـل نمےِ شـود تـُو هم نیـآیےِ

روزهـآےِ بدوלּ بـآرآלּ...

ایـنجــآ که بـآرآن نمےِ آیـَد ... دَلیـل نمےِ شـود تـُو هم نیـآیےِ

334*

دوزانو در مقابل حضرت عشق مینشیند..  

چشم هایش را بر زمین می دوزد مبادا که ملاقات نگاه هایشان دلش را بلرزاند 

تمام وجودش در محبت مولا ذوب شده 

                                                                                                          و دلش آرام و قرار ندارد 

                                                                                                                                                 چرا که از دل بی تاب یار باخبر است.. 

چشم های مولا ولی به دست های او خیره مانده است 

                                  دست هایی که یار و یاور اویند... 

                                                                  دست هایی که پشت و پناه اویند... 

                                                                                                    دست هایی که امید دل کودکانش هستند.. 

ولی او هرگز به دست هایش فکر نمی کند 

تمام فکر او مشکی ست که اورا به سمت آب می کشاند 

دست مولا را می بوسد و رهسپار می شود 

گاهی سر بر می گرداند و دستی تکان می دهد 

لبخند زیبایش امید دل کودکان است   و  

                                                                                                                                                               مرهم دل مولا... 

به آب که می رسد جان تازه ای میگیرد 

دست بر آب می برد 

ولی نگاه عاشقش جز عکس رخ یار در آب نمی بیند.. 

دیگر زمان بازگشت است 

در دلش نور امید است و در دستش... 

دستش بر زمین افتاده و او هنوز نگاهش به مشک است ! 

مشک را به دست دیگرش... 

هنوز هم امیدی هست... 

اما این بار قطره های آب بر زمین می غلتند و دل نا امید او هم... 

حالا چشمان زیبایش چشمه جوشانیست که تنها دستان یار را می طلبد

                                                     و لحظه ای بعد در آغوش برادر قلب مهربانش آرام می گیرد.... 

 

 

333

نفس می کشم نبودنت را

نیستی ...

هوای بوی تنت را کرده ام

می دانی  ؟؟؟

پیرهن جدایی ات بد جور به قامتم گشاد است 

به همه ی عاشقان خیابان های بارانی و کوچه های پاییزی  

حسودی می کنم ! 

گرمازده می شوم ... تو را کم دارم 

سرما می خورم ... تو در خونم پایین آمدی 

تو نیستی

آسمان بی معنیست...

حتی آسمان پر ستاره

وباران

مثل قطره های عذاب روی سرم می ریزد !!! 

تو نیستی

و من چتر می خواهم ... 

چه مصیبتی می شود وزش باد

دلم برای موهایت هم تنگ شده ... 

هر چیزی که مرایاد تو و عشق من به تو می اندازد

در چشمانم لباس سیاه پوشیده ...

خودم را به هزار راه میزنم

به هزار کوچه

به هزار در

که نکند یاد آغوشت بیفتم ....!!! 

 

332

مولای من !نعمت ولایت تو ، بهشت است  

و جهنم ، دوری از نفس قدسی تو

در این شب عید بیعت ما را بپذیر

که اگر ما بد بنده ای هستیم 

تو بهترین مولا هستی ...