334*

دوزانو در مقابل حضرت عشق مینشیند..  

چشم هایش را بر زمین می دوزد مبادا که ملاقات نگاه هایشان دلش را بلرزاند 

تمام وجودش در محبت مولا ذوب شده 

                                                                                                          و دلش آرام و قرار ندارد 

                                                                                                                                                 چرا که از دل بی تاب یار باخبر است.. 

چشم های مولا ولی به دست های او خیره مانده است 

                                  دست هایی که یار و یاور اویند... 

                                                                  دست هایی که پشت و پناه اویند... 

                                                                                                    دست هایی که امید دل کودکانش هستند.. 

ولی او هرگز به دست هایش فکر نمی کند 

تمام فکر او مشکی ست که اورا به سمت آب می کشاند 

دست مولا را می بوسد و رهسپار می شود 

گاهی سر بر می گرداند و دستی تکان می دهد 

لبخند زیبایش امید دل کودکان است   و  

                                                                                                                                                               مرهم دل مولا... 

به آب که می رسد جان تازه ای میگیرد 

دست بر آب می برد 

ولی نگاه عاشقش جز عکس رخ یار در آب نمی بیند.. 

دیگر زمان بازگشت است 

در دلش نور امید است و در دستش... 

دستش بر زمین افتاده و او هنوز نگاهش به مشک است ! 

مشک را به دست دیگرش... 

هنوز هم امیدی هست... 

اما این بار قطره های آب بر زمین می غلتند و دل نا امید او هم... 

حالا چشمان زیبایش چشمه جوشانیست که تنها دستان یار را می طلبد

                                                     و لحظه ای بعد در آغوش برادر قلب مهربانش آرام می گیرد....